همه‌ی لبخندها به نشانه‌ی تمجید کردن نیست
به قلم تیم تحقیقاتی Bar-Ilan University
ترجمه: محبوبه محمدزکی، کارشناس مدیریت پژوهشی سازمان نظام پزشکی
نظارت و راهنمایی: دکتر حسن رودگری
محققان دریافته‌اند لبخند تمسخرآمیز، که نشانه عدم تایید است، اثر نامطلوبی بر سیستم اعصاب مرکزی بدن که مسوول واکنش به استرس در انسان است، دارد.
عرق کف دست، تپش قلب و لکنت زبان از زمره علائم ناشی از افزایش استرس است. بسیاری از مردم سخنرانی سختی خواهند داشت چون تقریبا فعالیت تمام سیستم های مربوط به استرس در بدن با اهمیت دادن به قضاوت‌های اجتماعی افزایش می‌یابند، به خصوص فعال‌سازی محور قدرتمند هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال(HPA) که در متن سیستم واکنش مرکزی استرس در بدن انسان قرار دارد.
چگونه محور HPA به بازخوردی که ما از دیگران در این شرایط اجتماعی دریافت می‌کنیم پاسخ می‌دهد؟ بازخورد کلامی مثبت یا منفی در پاسخ به یک سخنرانی، مانند «آن خوب بود / نبود» برای فعال کردن محور HPA شناخته شده است. اما تاکنون مطالعات علمی کمی بر روی نحوه واکنش بدن به بازخورد صرفا غیروابسته مانند حالت چهره صورت گرفته است.
در مطالعه جدیدی که توسط محققان دانشگاه ویسکانسین - مدیسون و دانشگاه بار - ایلان در مورد بازخورد غیرکلامی در مجله Scientific Reports منتشر شده است، به این نکته اشاره گردیده که لبخند ممکن است استرس فیزیکی را باتوجه به اینکه چگونه این لبخندها به نظر می‌رسند، کم یا زیاد کند. جارد دی. مارتین، هدر ابرکرومبی و پائولا نیدنتال از دانشگاه ویسکانسین - مدیسون و اوا گیلوبا – شچمان از دانشگاه بار – ایلان ثابت کردند که لبخندها با عملکردهای اجتماعی متفاوت زمانی که به عنوان بازخورد ارزشگذارانه در شرایط اجتماعی استرس‌زا درک می شوند، تاثیرات متفاوتی روی فعالیت محور HPA دارند.
محققان سطح کورتیزول در بزاق 90 دانشجوی مرد کارشناسی ارشد را به عنوان شاخص فعالیت محور HPA محاسبه کردند. آنها کشف نمودند که لبخندتمسخرآمیز، که جایگاه اجتماعی را به چالش می‌کشد و نشانه‌ی عدم تایید است، با فعالیت‌های محوری HPA مانند افزایش ضربان قلب و کورتیزول موجود بزاق مرتبط است. افرادی که لبخندهای تمسخرآمیز را مشاهده می‌کنند، مدت طولانی‌تری طول می‌کشد تا به سطوح بالای کورتیزول پس از رویداد استرس زا برگردند. این واکنش‌های فیزیکی به لبخند تمسخرآمیز اثراتی از بازخورد کلامی منفی انعکاس می‌دهد.
نویسندگان همچنین دریافتند که افرادی که دارای تغییرات بیشتری در ضربان قلب هستند (تفاوت در مدت زمان بین هر ضربان قلب) واکنش‌های منحصربه‌فرد بیشتری را به لبخندهای مختلف نشان می‌دهند. تغییرات بیشتر ضربان قلب (شاخص فعالیت سیستم عصبی پاراسمپاتیک) با دقت تشخیص حالت چهره به طور مثبت در ارتباط است.
براساس نوشته‌ی محققان: یافته‌ها شواهد بیشتری را برای این دیدگاه نشان می‌دهند که لبخندها لزوما متشکل از بازخورد غیرکلامی مثبت نیستند و این ممکن است بر تعاملات اجتماعی با تأثیر بر واکنش فیزیولوژیکی افرادی که آنها را مشاهده می‌کنند، تأثیر بگذارد. علاوه بر این به نظر می رسد کورتیزول از بروز تهدید اجتماعی پشتیبانی می کند و فعالیت بیولوژیکی مورد نیاز برای واکنش مناسب به تهدید را هماهنگ می‌کند. آنها همچنین اشاره کردند که یافته های جدیدی به شواهد موجود در زمینه تفاوت‌های فردی در حساسیت به معنای حالت چهره اضافه شده‌اند.
نویسندگان هشدار می دهند که گروه کوچکی از شرکت‌کنندگان مرد تعمیم‌پذیری یافته‌ها را محدود می‌کنند. تحقیقات بیشتری برای کشف و درک اینکه آیا مردان و زنان به صورت مشابه به نوع لبخند واکنش نشان می‌دهند یا نه، و برای اثبات اثرات فیزیولوژیکی حالات چهره که به‌طور آشکارتری منفی است، مورد نیاز می باشد.
برای مطالعه بیشتر می‌توانید به لینک زیر مراجعه کنید:
https://www.sciencedaily.com/releases/2018/03/180301094847.htm
